اقتباس از قبسات شيخمان

شيخمان ميفرمود :
شما را به سه أمر وصيت مينمايم :
اول آنكه از آنچه ندانيد سخن نگوييد ، هرچند كه دانسته هايتان كم باشد ،
ديّم آنكه از آنچه ميدانيد جز در اضطرار و تكليف سخن مگوييد ،
سيّم آنكه در سخن از آنچه به حقانيت آن ايمان داريد هيچ ابايي نكنيد ، و گر نكنيد اين سه را ، آن شود در زمين كه هيچ جنبنده اي به آن راضي نشود.

همچينن مفرمود :
اين جهان آنچنان زير و زبر داشته و خير و شر آن به هم گره خورده كه هيچ أحدي قدرت تمييز آن دو از يكديگر ندارد ، پس آنچه ظاهرش خير بود را به آن بسپاريد كه باطن آن داند و به احتياط پيش رويد ، وآنچه ظاهرش شر بود را به آن بسپاريد كه باطن آن بداند وبه احتياط پس رويد وسبب آن در خود بجوييد.

ميفرمود :
انسان چه بسا يك صد سال عمر نيابد ، ولي چون به اخبار نياكان خويش بنگرد چنان تجربه يابد كه گويي از ابتداي خلقت بوده است تا كنون.

همچنين :
آن قدر به خود آويز نبنديد كه گر روزي عريان بشديد به هر يك از آنها بر شما حسرتي وارد گردد.

همچنين :
گر روزي نداي نفس خود را بشنيدي كه أحسنت بر تو بگفت ، بدان كه ادب اينجا اقتضاي تعارف نكند ، بل چنان بر آن غرّان شو كه ديگر بار زبان به مدح نگشايد ، كه مدح نفس آنچنان لب آدمي را بخورد كه آتش زير خاكستر چوب را.

ميفرمود :
گر كسي را بديدي كه توان حمل دارد برايت چيزي از آنچه در اين دنيا داري را به سراي دگر ، پس بدو بده از آنچه داري تا براي تو حمل نمايد و بر خود آسان كني ، و كمي بر آن بيفزاي گرچه توانستي حمل آنرا ، چرا كه شايد روزي بخواستي كه بدو بدهي ونيافتي او را.

ميفرمود :
غنيمت شمريد حضور آن پادشه را كه راه درخواست بر شما باز نموده ، و وكيل و وزير ونائبي را در بين اين راه قرار نداده.